Wielkie Imperium Bizantyjskie

Asteroth

Imię: Keldinor

Nazwisko: (jeszcze dodam)

Rasa: Elf

Klasa: Wojownik/Łowca

Wygląd: Keldinor jest bardzo wysoki jak na elfa. Ma 196 cm wzrostu. Jego rysy twarzy są gładkie i trochę zniewieściałe. Ma szafirowe oczy i długie sięgające do połowy pleców złoto-bląd włosy.

Umiejętności: Keldinor jest niemal zwyczajnym elfickim wojownikiem, ale wyróżnia go jedna niezwykła umiejętność. Podczas walki może skontaktować się z przodkami swego rodu, co powoduje, że jego ataki stają się bardziej finezyjne, trudne do sparowania i bardzo celne.

Atrybuty: Keldinor posługuje się półtorarocznym elfickim mieczem o lekko ściętym czubku ostrza, oraz łukiem wykonanym z mithrilu i pozłacanym przez najlepszych krasnoludzkich mistrzów.

Charakter: Keldinor zalicza się raczej do dobrych i szlachetnych bohaterów. Nigdy nie pozwoli by komuś z jego otoczenia działa się krzywda. Nie lubi podziałów społecznych. Twierdzi, że wszyscy są sobie równi.

Historia: Keldinor urodził się w królewskim rodzie. Jego ojciec władał całą ojczyzną elfów. W pałacu odebrał całe wyszkolenie wojownika. Uczył się szermierki, dyplomacji, retoryki, strzelania z łuku. Podczas jednego z licznych treningów odkrył swą umiejętność komunikowania się ze swoimi przodkami. Początkowo był tym przerażony, ale szybko pojął, jakie płyną z tego korzyści. Szybko zrozumiał podział społeczeństwa jego ojczyzny. Nie podobało mu się, że inni pracują dla wygody jego rodziny. W wieku siedemdziesięciu lat zbiegł z pałacu zabierając ze sobą jedynie miecz, parę ubrań i płaszcz. W dziczy odbył zupełnie inne szkolenie niż te z pałacu. Szkolenie łowcy. Uczył się jak przeżyć, poznawał słabe strony dzikich zwierząt, przyrządzania mikstur. Żył w ciągłej ucieczce przed sługami jego rodziny. Nie chciał wracać. Wolał być wolny i żyć w dziczy. Jego drogi skrzyżowały się z pewnym kowalem-awanturnikeim. Przeżyli wspólnie parę przygód. Nie były to epickie przygody. Gdy się rozstali kowal podarował mu złotą elficką, którą przywiózł ze Śródziemna. Keldinor jeszcze przez pięć lat przebywał w kraju. Potem odszedł. Swe pierwsze kroki skierował do ojczyzny krasnoludów. Z fascynacją poznawał góry, których Noe było w jego ojczyźnie. Lubił poznawać zwyczaje brodatego ludu. Szanował ich za mistrzowskie umiejętności obróbki metali, ale nigdy nie podziwiał ich za sztukę walki, Z łatwością mógł pokonać nawet najlepszego z krasnoludzkich wojowników zdobywając przy tym niemałą sławę. W nagrodę za swe wyczyny na arenie elf dostał od krasnoludzkiego króla mithrilowy łuk. Góry fascynowały go jeszcze przez siedem lat. Później opuścił krasnoludy i skierował się do Oblivionu z zamiarem zdobycia tytułu najlepszego wojownika wszechczasów, ale by to osiągnąć musi pokonać Asterotha. Człowieka legendę, przed którym drżały wszystkie rasy zła. I tu zaczyna się jego historia.

Greyorn

No tak, elf, nie znoszący podziałów. Ten trening mnie dziwi. Jeździsz po szlechetnej rasie krasnoludów, oni też dobrze walczą, może nawet tak jak albo lepiej niż elfy. Jednak sama postaćjest ciekawa. Imie... powiedzmy, że wymyślone przez ciebie, choć nie do końca. Zoaczymy jak sprawdzi się w woich nowych opowiadaniach. Jednak sądze, że opowiadania z nim w roli głównej będą niesamowite.

Asteroth

Wolisz o paladynie? Suuper ^^

Greyorn

Tego nie powiedziałem, czekam na I rozdział i tyle.

Asteroth

No ale wiesz ocenianie opowiadania po bohaterze to trochę takie dziwne...

Greyorn

Przecież nie oceniłem opowiadania, dałem tylko mały zarys.

Asteroth

Hmm... w każdym razie nie uprzedzajmy faktów bo może się okazać, że to schrzanię.

Greyorn

Jasne...

Asteroth

Ale jest takie prawdopodobieństwo.

Greyorn

Niestety zawsze jest te kilka procent gówna, które trzeba jakoś usunąć.

Asteroth

W moim przypdaku to gówno wynosi co najmniej 20%.

Greyorn

Nie przesadzaj. Pomów,y jednak o temacie.

Asteroth

Dobra.